Count Down

Nog 2,5 week en ik ben weer thuis. De tijd is bizar snel gegaan, en dat kan alleen maar goed zijn.

Dik een maand geleden was ik jarig, en omdat mijn vrienden hier allemaal weg waren dat weekend, zag ik het somber in. Maar de vrijdag voor mijn verjaardag werd ik ineens geroepen op kantoor. Terwijl ik stiekem gefilmd werd, kwam ik in de ruimte waar al mijn collega’s zich hadden verzameld, happy birthday zongen en een taart hadden gemaakt met ‘’Happy Birthday Didi’’ erop. Ja, ik was enorm verrast, zo onwijs lief!

Ik moet eerlijk toegeven, ik ben blij als stage er op zit. Hoe tof het ook is om aan een groot festival te werken, het is soms een zooitje ongeregeld. Communicatie is ver te zoeken. Ik begon hier met twee stage begeleiders, maar na een paar maanden heeft één van hun ontslag genomen. Nu inmiddels 2 maanden geleden, heeft mijn andere stagebegeleider, de office manager, haar voet gebroken doordat ze op een slang sprong. Helaas is ze nog steeds niet in staat om te lopen en is ze dus bijna nooit op kantoor. Ook de vrijwilligers coördinator heeft zijn elleboog gebroken. Alsof dit nog niet genoeg was, komen we onwijs veel vrijwilligers tekort. We hebben er 850 nodig, we hebben er 710. Het festival start over dik een week, laten we hopen op een wonder!

De nieuwe marketingmanager maakt er een zooitje van dus heb ik veel taken van haar over moeten nemen. Ondanks dat er geen moment naar mijn marketingplan is gekeken, voelt het wel tof om zo’n verantwoordelijkheid te krijgen. Het is dan misschien niet het best georganiseerde festival, het is wel onwijs leerzaam. En daar gaat het uiteindelijk om toch?

Op mijn verjaardag zelf had ik een etentje met het gezin dat boven mij woont. ’s Avonds was ik uitgenodigd voor een pool party, die uitnodiging kon ik natuurlijk niet laten schieten. Het was maar liefst 38 graden die dag, dus dit kwam heel goed uit! Toen ik daar aan kwam begon iedereen te zingen en Tori had een mega taart gebakken. Zelfs na 6 maanden hier, blijf ik soms verbaasd hoe lief mensen hier zijn, wat ze allemaal voor je doen! Ik voelde me nog meer jarig door de grote hoeveelheid kaarten die ik heb ontvangen van alle lieve vrienden en familie thuis!

De volgende dag, met een lichte kater, een dagje gaan varen. Het zou 41 graden worden dus er is maar één plek waar je zo’n dag kan doorbrengen: op het water. Heel de dag gedobbert in het water, op de band achter de speedboot, ik heb me wel vermaakt. Ik moet wel toegeven, 41 graden, volle zon, een kater en op een band achter de speedboot is geen goede combi.

Oké, die zonnige dagen en hoge temperaturen zijn lekker. Ik houd er wel van. Maar het heeft ook minpunten. Het is hier inmiddels zo droog, dat al het gras bruin is en een brand zo ontstaan is. Het regent vrijwel niet, maar als het regent, gaat dat gepaard met onweer. Als een bliksemschicht inslaat in de bergen, ontstaat er gelijk brand. Zo’n brandje begint klein, maar is een nacht al snel 6 keer zo groot. Een aantal weken geleden was er vanwege een bliksemschicht een brand ontstaan hier niet ver vandaag. Die verspreidde zich enorm snel, er stond een harde wind, helaas deze kant op. Hierdoor kon je nog geen paar seconde buiten zijn omdat het te moeilijk was om te ademen. Alles stonk naar rook. Omdat het stonk en zo warm was, was het net alsof je in het midden van een kampvuurtje stond. Omdat het dreigde deze kant op te komen, werden wij aangeraden een tas met spullen in te pakken. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat heel Salmon Arm geëvacueerd wordt. Samen met de mensen boven mij hadden we de auto ingepakt, klaar om te vertrekken als dat moest. Ik kan je vertellen, het is zo bizar om in één minuut als je spullen te pakken en na te denken over dingen die je niet wilt missen. Na de hele avond het nieuws te hebben gevolgd, uit eindelijk toch maar gaan slapen. Af en toe de wekker gezet om te kijken hoe het er voor stond. Ze werken hier niet met een sirene die af gaat. Nee als je geëvacueerd word kloppen ze bij iedereen op de deur. Gelukkig was de volgende dag de wind gaan liggen dus was er niet meer zo’n dreiging. Na een aantal dagen hadden ze het onder controle. Al hoewel de brand nu nog steeds brand, groeit hij niet meer. Ik heb echt enorm veel respect voor de brandweermannen die met die hoge temperaturen weken lang branden blussen op de meest onmogelijke plekken. En dan te bedenken dat er meer dan 70 bosbranden waren in één provincie. Geen branden van een paar vierkante meter, maar sommige van wel 500 hectare.

Het leuke aan de afgelopen weken was dat ik naar 2 festivals mocht om achter de schermen te kijken hoe het er aan te ging, en een klein beetje om Roots & Blues te promoten. Het eerste festival waar ik naar toe mocht was op Vancouver Island. Samen met Tori en haar moeder, via de ferry naar het eiland. Het is niet zomaar een eilandje, nee het is 4 keer zo groot als Nederland. Er hangt een hele toffe hippie sfeer, heel relaxed. Na een uurtje rijden gebeurde helaas iets minder leuks. Wij stopten voor iemand die overstak op het zebrapad, net als de auto achter ons. Helaas reed er een domme geit achter hem, die niet aan het opletten was. Ze knalde vollop de auto achter ons, die vervolgens op ons knalde. Hard genoeg, onze trekhaak was volledig omgebogen. Haar auto was total loss, ze reed voor het eerst in de gloednieuwe auto van haar ouders. Gelukkig waren wij oké, helaas moesten de andere twee bestuurders naar het ziekenhuis. Goed begin van het weekend…

Op één of andere manier krijg ik het altijd voor elkaar, dat als ik naar een festival ga en daar kampeer, dat het regent. Zo droog en warm als het de afgelopen weken was, ik sliep in een tentje dus heeft het heel het weekend geregend. Oja, de tent lekte natuurlijk boven mijn slaapmatje. Heerlijk. Er gold een water verbruik verbod ivm water tekort, dus douchen was helaas ook geen mogelijkheid.

Het festival zelf was wel heel tof. Leuk om artiesten te ontmoeten, alles van dichtbij mee te maken. Het is totaal anders dan de festival die ik tot nu toe heb meegemaakt. Dit was ook de perfecte plek om te netwerken. Zo heb ik een band uit Mali ontmoet, een stagemanager die onder andere voor een band werkt die vaak in Nederland tourt en een man die zijn eigen band in Etten-Leur heeft. De wereld is klein…

Dat merkte ik ook wel weer twee weken geleden. Hier in dit gat, Salmon Arm, is niet iedere dinsdag in het park, maar is het Wednesday at the Warf. Iedere week weer een ander bandje die komt optreden, en deze keer was het de beurt aan The Folk Road Show. Wat bleek, twee jongens ervan zijn Nederlands. Eind Augustus starten ze hun tour door Nederland en morgen avond komen ze nog even terug voor optreden in Salmon Arm. Bizar! Het was zo lang geleden dat ik met iemand Nederlands had gepraat in real life, dat er geen fatsoenlijk woord uitkwam. Ze geloofden ook niet dat ik Brabants ben, mijn accent is totaal verdwenen. Maar ik weet zeker dat die snel genoeg weer terug een is!

Een week geleden mocht ik eindelijk naar Calgary! Weer voor een festival, maar ook om de stad te zien. Na een aantal keer Vancouver werd ik toch wel benieuwd. Ik was ook blij om weg te gaan uit Salmon Arm, na al die dreigingen met die bosbranden. Tot dat ik op het nieuws keek. Er was een Tornado waarschuwing afgegeven voor Calgary de dag voor we vertrokken. Hagelstenen ter grootte van golfballen zijn gevallen. Er werd gesproken van ‘’Levensbedreigende Situaties’’. Top, we gaan weer een weekendje weg hoor…

De stad zelf is niet heel spannend, het is rustig. Het is wel tof om te zien dat een paar weken daarvoor de Stampede plaats had gevonden. Dit is werelds grootste outdoor show, denk aan rodeo’s, cowboys etc. Alle gebouwen downtown Calgary zijn met elkaar verbonden doormiddel van overdekte loopbruggen. Omdat het in de winter zo extreem koud kan zijn, dat mensen niet buiten komen, kunnen ze op deze manier toch van hun appartement naar hun werk komen. Ook heb ik Bow Building nog kunnen zijn met het aparte kunstwerk en nog wat mooie fotootjes kunnen maken van de Skyline. Deze keer sliep ik niet in een lekkend tentje, maar mocht ik mijn matje uitrollen in een kamer tussen de kattenbak en de vuile wasmanden, in een appartementje hartje Calgary. Het is het één of het ander… Het festival zelf was onwijs tof, midden in het centrum tussen de hoge gebouwen. Zoveel nieuwe artiesten gezien van over de hele wereld en een toegangspas tot de afterparties van de artiesten in het hotel, dikke prima! Mijn muzikale hartje is weer flink gegroeid dit weekend!

Vorige week besefte ik me dat ik over 3 weken alweer in het vliegtuig naar huis zit. En ik heb hier 6 maanden gewoond, en van veel dingen die ik wilde doen zei ik altijd: dat komt wel. Tot dat je nog 3 weken de tijd hebt. Daarom ben ik afgelopen donderdag naar de Drive – In bioscoop geweest. Het was het grootste scherm van Noord America en een hele toffe ervaring. Je auto parkeer je op een heuvel, via de radio hoor je het geluid. Typisch Amerikaans, blij dat ik dat heb kunnen doen.

Ook stond de kangaroo farm hoog op mijn lijstje. En ik was dus ook heel blij toen ik wat vrienden zo ver kreeg om met me mee te gaan. Met het plan om een dagje in Kelowna door te brengen, vertrokken we om half 1. Helaas waren we om 1 uur al gestrand op het tankstation met een lege accu. We moesten de auto van het terrein af duwen, mensen zoeken met startkabels. Uiteindelijk bleken de kabels ook kapot te zijn. Gelukkig na een tijdje konden we weer de weg op. Wel terug naar huis want er was iets mis met de auto. Halverwege stopte de auto er weer mee, deze keer midden op de snelweg. Weer aan de kant geduwd en gewacht op een lift naar huis. Altijd avontuur als ik er bij ben!

Gelukkig zijn we uiteindelijk nog in Kelowna aangekomen en hebben we met de kangaroo’s geknuffeld, wat een geweldige beesten! Inmiddels is het aftellen begonnen, de komende dagen alleen maar kei hard werken, zo zal de tijd wel voor bij vliegen. Voor ik het weet sta ik weer op Schiphol! Maar deze keer vol blijdschap om iedereen weer te zien! 